Strefy zagrożone wybuchem.
Przy wykonywaniu prac związanych z dystrybucją paliw, manipulowaniu środkami wybuchowymi, acetylenem, w przemyśle chemicznym, w lakierniach oraz w górnictwie itp., występują zagrożenia związane z możliwością wybuchu. Ładunki elektrostatyczne gromadzą się na człowieku i odzieży na skutek adsorpcji jonów z powietrza, w wyniku tarcia jednych warstw odzieży o inne czy też tarcia spodów obuwia o podłoże. Tworzące się różnice potencjałów mogą powodować przeskok iskry, co jest szczególnie niebezpieczne w atmosferze gazów i par substancji łatwopalnych. Rozładowania energii w obecności par, gazów, cieczy, pyłów (np. pyłu węglowego oraz metanu w kopalniach) mogą być przyczyną wybuchu i pożaru. W takich warunkach należy zachować szczególną ostrożność i zminimalizować ryzyko poprzez zastosowanie środków ochrony indywidualnej wykonanych z materiałów antyelektrostatycznych.
W grupie środków ochrony indywidualnej przeznaczonych do stosowania w atmosferze zagrożonej wybuchem można wyróżnić odzież ochronną, rękawice ochronne, obuwie ochronne, przemysłowe hełmy ochronne i sprzęt ochrony oczu i twarzy.
Własności antyelektrostatyczne środków ochrony indywidualnej stanowią z reguły ich dodatkową cechę ochronną.
Obuwie do stref zagrożonych wybuchem.
Do odprowadzania elektryczności statycznej gromadzącej się na człowieku stosuje się obuwie przewodzące i obuwie antyelektrostatyczne.
Na stanowiskach pracy, na których może wystąpić atmosfera wybuchowa zaleca się stosowanie obuwia przewodzącego o rezystancji elektrycznej zawartej w zakresie od 0 kΩ do 100 kΩ, które umożliwia odprowadzenie elektryczności statycznej do uziemionego podłoża w bardzo krótkim czasie. W związku z tak małą wartością rezystancji elektrycznej obuwie to może być stosowane w warunkach, gdy całkowicie jest wyeliminowane ryzyko porażenia elektrycznego w wyniku kontaktu z urządzeniami elektrycznymi lub elementami pod napięciem. Możliwość obsługi urządzeń elektrycznych przez pracowników wyposażonych w obuwie przewodzące wymaga zatem zapewnienia odpowiedniej, szczególnie starannie dobranej, ochrony przeciwporażeniowej.
W warunkach, gdy nie jest w pełni wykluczone ryzyko porażenia elektrycznego może być stosowane obuwie antyelektrostatyczne, którego rezystancja elektryczna powinna być większa niż 100 kΩ i mniejsza lub równa 100 000 MΩ. Obuwie to zapewnia ochronę przed zapłonem od iskry palnych substancji i par oraz ograniczoną ochronę przed niebezpiecznym porażeniem elektrycznym w sytuacji uszkodzenia urządzenia elektrycznego pracującego pod napięciem do 250 V.
Obuwie przewodzące i antyelektrostatyczne wykonuje się zarówno jako obuwie o wierzchu skórzanym jak i obuwie całogumowe lub całotworzywowe w różnych wersjach konstrukcyjnych: obuwie z niską cholewką (poniżej kostki), trzewiki, buty do połowy łydki i do kolana. Należy pamiętać, że o właściwościach przewodzących lub antyelektrostatycznych obuwia decyduje nie tylko podeszwa lecz cały układ spodu obuwia: podeszwa-podpodeszwa-wyściółka. Dlatego też nie należy wyjmować lub wymieniać wyściółki usuwalnej na inną i wkładać żadnych dodatkowych elementów między stopę użytkownika i spód obuwia.
W miejscach, gdzie jest używane obuwie przewodzące i antyelektrostatyczne, przewodność podłoża musi być odpowiednia, tak aby nie zniweczyć właściwości ochronnych obuwia.
Podczas eksploatacji obuwia wykonanego z przewodzących materiałów jego rezystancja może ulec znacznym zmianom wskutek zginania i zanieczyszczenia. Aby zagwarantować spełnienie założonej funkcji odprowadzania ładunków elektrycznych przez cały okres użytkowania obuwia należy utrzymywać podeszewy w czystości. Zaleca się sprawdzanie właściwości elektrostatycznych obuwia w regularnych odstępach czasu w określonych warunkach użytkowania. Jeśli obuwie jest użytkowane w warunkach, w których podeszwa ulega zanieczyszczeniu substancjami zwiększającymi rezystancję elektryczną zaleca się również sprawdzanie tych właściwości przed każdorazowym wejściem do miejsc niebezpiecznych.
